روضــه هــای شبــانه ...

بنـــویسیــــد

شمــــــــــــــار ِدرد و دل

نــامحـــــدود ....

دوبــاره کـــرب و بـــلا گفتـــم و دلـــم لــرزیــد ،

خـــودت کمـــک کـــن و بـاقــی ِ روضـــه را بنـویــس ....

پا برهنـــه ...

پَـــر گرفتیـــم ولی باز بــه دام افتـــادیم،

شَــرط بی بـــال و پَــری بود نمی دانستیـــم...

راه را بـــایــد پـــا بــرهنـــه رفــت تـــا فهمـیـــد...

دستــانـم شـاید!

امـــا دلـم ، نمــی رود بــه نوشتـن .....

ایــن کلـمات بهـم دوختـه شـده کجـا ،

بغــض های مــن کجــــا !

ایـــن بـــار نخــوانـــده مــــرا بفـهـــــم... !

|| اﯾـﻦ ﺭﻭﺯﻫـــﺎ ﭘــُﺮ ﺍﺯ ﺳﮑـــﻮﺗـﻢ || ...

من ِ نــــادم....

گـــوینــــد:

در حـریـــم شمـــا تـوبـــه می خـرنـــد !

شـــرم جـــوان ســر بـــه گریبـــان نگفتنــی سـت ....

بخـــاطــر خـــدا ...

× بــه خـــاطر پـــروردگــارت شکیبـــایی کــن ×

" الَّذِینَ إِذَا أَصَابَتْهُم مُّصِیبَةٌ قَالُوا إِنَّا لِلَّـهِ وَإِنَّا إِلَیْهِ رَاجِعُونَ "

_ آنـــان کـــه چـــون بـــه حـــادثــه سـخت و نــاگــواری دچــار شــوند،

(صبـــوری پیــش گرفتـــه و) گویـنــــد:

مـــا بـــه فــرمـــان || خـــدا || آمـــده‌ایـــم

و به ســـوی او رجــــوع خـواهیــــم کـــرد....

سوره بقره- آیه ی ۱۵۶

با تـــوام ...

خـودتـان بـاشـیـد !

لطـفــاً وقــت کـلـمـات را نـگـیـریـد ....

باتـــوام!

خــــود ِ خــــود ِ من ...

گمگشتـــه ...

× اَنْ تُســامِحَــنى وَ تَــرْحَمَنـــى×

برایــــم
 
خــدایـــی
 
کـــــن !




_ هـــر چـــه گـشـتـم نـبـود !

نـمـیـدانـم کـجـا جـا گـذاشـتـمـش ....

دلـم اینجا نیــست ...

آغــوش خـــدا ...

رفتـن ِ بعضی ها ؛

یا نـــه! اینطــور بگـــم:

بعضــــی رفتــن ها ...

فـــرق می کنــــد جنـســش ...

انگــــار خــــدا برای بعضــی بنــــده هــاش ،

آغوشـــش را بـــاز کـرده ....

× بعضـــی حــرفهــا رو فقـــط بــایـــدگــریـــه کرد ....

قـــدم به قــدم ...

ﻓﯿــﺾ ﮔﺪﺍﯾـﯽ ﺗــﻮ ﺑــﻪ ﻫـﺮ ﮐــﺲ ﻧمی رﺳـــﺪ؛

ﺑـﺎﯾـﺪ ﮐــﻪ ﺯﯾــﺮ ﻧــﺎﻣـــﻪ ﺍﺵ ﺍﻣﻀـــﺎ ﺷـــﻮﺩ :

|| ﺣﺴﯿـــــﻦ .ع. ||

×× ان یجــعلنــی معــکم فـــی الدنیــــا و الاخــــره ××

بنـــا گــذاشتـــه امســـال را

قــــدم بــه قـــــدم ،

به تـــو نــزدیــک شـــوم!

ذنب ...

بـه نـام عشــق ...

بــدون فـنّ ِ غــزل ، بی کنــایــه می گویــم:

  × دلـم هــوایی اســت ×

ذنــب یعنـــی دم ...!

گنـــاه را " ذنــب " نامیــدنــد .... از آن رو که دنبـــاله دارد!

گاهــی عصیـــان بخشیـــده می شــود ،

اما دُمـــش به سنــت آفـــرینــش دنبـــالت راه می افتـــد!

خدایــــا پنـــاه می بـــرم بــه تـــو...

از شــــــــــر شیـــطان ،

از خـــودم و از "هـــوای نفســـم" ...

ســر به هـــوا می شــوم گاهــی ...

بـــار کـــج ....

× العجـــل العجـــل یـــا مــولای...×

مــن به چشــم هایــم صبــوری آمــوختــه ام... سالهـاسـت !

تو اما می شود ،

گام هــایـــت را کمــی تنــدتـــر... ؟؟

من هــم دخیل ببندم دلـــم را ، آقا در راه مانـــده ام ...

امشـــب تمـــام تــــوسل ها را ، تمام اشفــعی لنا ها را ،

به شــوق دیـــدنـــت... به شــوق نگاهـــت...

به شــوق دعاهــایت ... به شوق أمــن یجیـــب هایت...

زمـــزمـه می کنــم آن هــم با دلی شکســته ، مضطـــر !

من بـــار کجــــم! تـــو به منـــزل می رســانی ام...