خـدایــــــا ...
بگیـر از مـن!
آن چـه ،
"شهـــادت"
را می گیـــرد از مـــــن ....
پشــیمونــم از این مسیـــر وارونــــه ،
از اینـــکه گــــم شــده خــونـــه ....
از اینــکه از ســـر خــــودم زیـــادم!
پشیــمونم ولی بـــازم دلـــم قرصــــه ،
یکـــی حالمــــو می پــرســه،
تو لحظـــه ای کــه شمـــع رو بـــه بـــادم ...
وقتے مےگویم : بـرایم دعـــآ کن!
یعنے کم آورده ام.....
یعنے دیگر کـآرے از دسـت خودم براے خودم بر نـمےآید!!!!!
_ من بہ شهـآدت مـحتآج ترم تـآ زندگی!
پس ؛
برایم در این شبها آرزوے شهـآدت بر لب داشتہ بآش.
فقط 「「 *شهــ ـادت* 」」....
چہ بهـتر در کـــــــربـلـا .....
گفتند:شهید که دیگر غسل نمیخواد .....
نمیدانستند غسل هم بهانه ای بود ،
تا برای بار آخـــر
پسرش را نوازش کند ...
+ قانون ِ پآیستگے ِ احوالَم خوب عَمَل مے کُند!
درد هآیم از بین نمے روند،
فقط
از نوعے به نوع ِ دیگر تَبدیل مے شَوند ؛
درد ِ دورے.....
درد دلتنگے.....
کـاش هـنوز بچـه های تخریب بودنـد و از مـیان ایـن هـمـه
مـیـن ضـد مـعـنـویـت، مـعبـری بـه سـوی سعادت و بـه سـوی خــــــدا
بـرایـمـان مـی گـشـودنـد...
چــه خیــال خــامــی؛
بــرای مــن کــه بــال نــدارم، رسیــدن بــه تــو
کــه آن همــه بــالایــی..... ای شهـــــــید......!
جدایی نادر از سیمین *اسکار* میگیرد
و جدایی تــــو از من *جانم* را.....
هرچه حواسـم را جمـع می کـنم؛، باز پَـرت می شـود در دیـارِ یـــــــار......
جــا مانـده ای یـا جـا مـــــانـده ام ؟
دیــگر چــه فرقــی می کنـد کجــا...
راستــــــــــــی رفیـق!
نیــمه راه آنــست کــه می مــــانـد
یــا آنـکه مــــــی رود ؟؟!
در راه مانــــده ام.....
