تـــو این شبهـــای ِ بــی خــورشیـــد...
تـــویـــی روشن تــــر از مهــتـــاب!
تــ ـــو تنــــها ناخـــــدای ِ مـــن،
تـــــو ایـن دریـــا منـــو دریـــاب...
گفتند:شهید که دیگر غسل نمیخواد .....
نمیدانستند غسل هم بهانه ای بود ،
تا برای بار آخـــر
پسرش را نوازش کند ...
نـمـیـدانــ ــم.....
کـُجــــــا ؟
کـِــــــے ؟
کـُدام روز ؟
چــے شـد ؟
کـه یـادت ؛ از دَستـــــــم افـتـاد ......
و حـاصِـلَــش تمـام ِ زمـین خــــوردن هـایـم شُــد!
دلــَـم مـے خـواهـد آرام صـــ ــدایتـــ کنـم :
* اللّهُــــمـَّ یـا شــــاهـِدَ کُـلِّ نـَجْــــوـے *
و بـگـویـم :تـــ ـــو ، خـود ِ آرامـشـے !
و من ، خـ ـــود ِ خــــود ِ بیـقــ ــــــرارـے ......
گـاهی وقـتـهـا کـ ه بُـغـض هـا بـر دلــ ـت سنـگـینـی مـیـکـنـد
و دل ِ مـَـحـرمـی را نـمی یـابـی ،
شــایـد اگـر چـشمـانـت را بـبـنـدی
و در کـنـج ِ خاکـریـزی از خـاکـریـزهـای
شــرهــانی یـــا شــلـمـچــ ه بـیـتــوتــ ه کــنـی ،
کـمـی آرام شــوی ......
پ.ن: می دانــــی؟! بعضی کارهــا فقط از خواهـــرها بر می آیــد! مثــلا راه بیافتــند دنبال برادرشــــــان ...
+ قانون ِ پآیستگے ِ احوالَم خوب عَمَل مے کُند!
درد هآیم از بین نمے روند،
فقط
از نوعے به نوع ِ دیگر تَبدیل مے شَوند ؛
درد ِ دورے.....
درد دلتنگے.....
کـاش هـنوز بچـه های تخریب بودنـد و از مـیان ایـن هـمـه
مـیـن ضـد مـعـنـویـت، مـعبـری بـه سـوی سعادت و بـه سـوی خــــــدا
بـرایـمـان مـی گـشـودنـد...
چــه خیــال خــامــی؛
بــرای مــن کــه بــال نــدارم، رسیــدن بــه تــو
کــه آن همــه بــالایــی..... ای شهـــــــید......!
جدایی نادر از سیمین *اسکار* میگیرد
و جدایی تــــو از من *جانم* را.....
سرفه ... سرفه ... سرفه ... !
حساب آنها که توی خیابان، با صدای خشک نفس
هایشان از کنارم رد شده اند، از دستم در رفته.
از درد به خود می پیچند، یک
گوشه در خودشان مچاله می شوند و ریه هایشان، اذن دخول هوا را صادر نمی کند.
به یکی از ایشان گفتم که شلمچه کجاست؟!
چشم هایش شد چشمه اشک..... سینه اش زخمی بمب های شیمیایی همان جا بود.
می گفت: ماسک به تعداد بچه ها نبود.......!
