ناخـــدای مــن...
سه شنبه, ۷ آبان ۱۳۹۲، ۱۲:۲۵ ب.ظ
اگــــه زنــــدونیــــه خـــاکــم
منــــو تــ ــــو ایـــن قفــــس دریـــــاب...
نفـــس هــــام بــــی تـــ ـــــو سنـــگیــنِ
منـــو اِی همـــنفــــس دریـــــاب...
تـــو این شبهـــای ِ بــی خــورشیـــد...
تـــویـــی روشن تــــر از مهــتـــاب!
تــ ـــو تنــــها ناخـــــدای ِ مـــن،
تـــــو ایـن دریـــا منـــو دریـــاب...
دریابید مرا که در خود خروشانم...
زندانی جهل آدمی ...
فراتر از مرغک بچگان بر خاک دست وپا می زنم....
من اهل این شهر فتنه خیز نیستم....
یک ترس نابهنگام مرا از شما جا انداخت در حروف الفبای معرفت!!!
مرا دریابید ... .
من دیوانه شهر شما مانده ام....
نامم را سال شصتی می خوانند ...
هیچ رنگی به رنگ ورژنهای جدید ندارم ....
چه کنم من بودم ودردی که با شما آغاز فصل پریدن بود....
من بودم کودکی هشت ساله و محمود بود مردی چهل ساله !!!
چه کنم که در تشییع پیکر او خودم را خاک و قطعه پنجاه و سه فرو ریختم....
هنوز من بوی روضه های شما را می دهم....
من پشت پیراهنم بعد از شما نوشته ام !!!
مرا دیوانه خوانید ای مردم عاقل....
مرا مجنون بخوانید ای شرافتمندان راه ثروت اندوزی...
من برای ترس کودکی ام ....
محکوم شدم به بیچاره گی در قفس خواب بودن ....
چه باید نوشت ...
چه باید نگفت....
چه باید کرد....
همه در دردی است مخوف پنهان که راه را نشان از بی نشانی می دهد....
یاران من ....
برای یکبار هم که شده از فرا زمین سلام کنید!!!
من از خداحافظی شما دلگیرم...
پر ازدرد ناجورم با وصله و پینه های دل زخم خورده....
التماس دعای فرج و عهد ....