نـمـیـدانــ ــم.....
کـُجــــــا ؟
کـِــــــے ؟
کـُدام روز ؟
چــے شـد ؟
کـه یـادت ؛ از دَستـــــــم افـتـاد ......
و حـاصِـلَــش تمـام ِ زمـین خــــوردن هـایـم شُــد!
دلــَـم مـے خـواهـد آرام صـــ ــدایتـــ کنـم :
* اللّهُــــمـَّ یـا شــــاهـِدَ کُـلِّ نـَجْــــوـے *
و بـگـویـم :تـــ ـــو ، خـود ِ آرامـشـے !
و من ، خـ ـــود ِ خــــود ِ بیـقــ ــــــرارـے ......
گـاهی وقـتـهـا کـ ه بُـغـض هـا بـر دلــ ـت سنـگـینـی مـیـکـنـد
و دل ِ مـَـحـرمـی را نـمی یـابـی ،
شــایـد اگـر چـشمـانـت را بـبـنـدی
و در کـنـج ِ خاکـریـزی از خـاکـریـزهـای
شــرهــانی یـــا شــلـمـچــ ه بـیـتــوتــ ه کــنـی ،
کـمـی آرام شــوی ......
پ.ن: می دانــــی؟! بعضی کارهــا فقط از خواهـــرها بر می آیــد! مثــلا راه بیافتــند دنبال برادرشــــــان ...
+ قانون ِ پآیستگے ِ احوالَم خوب عَمَل مے کُند!
درد هآیم از بین نمے روند،
فقط
از نوعے به نوع ِ دیگر تَبدیل مے شَوند ؛
درد ِ دورے.....
درد دلتنگے.....
کـاش هـنوز بچـه های تخریب بودنـد و از مـیان ایـن هـمـه
مـیـن ضـد مـعـنـویـت، مـعبـری بـه سـوی سعادت و بـه سـوی خــــــدا
بـرایـمـان مـی گـشـودنـد...
چــه خیــال خــامــی؛
بــرای مــن کــه بــال نــدارم، رسیــدن بــه تــو
کــه آن همــه بــالایــی..... ای شهـــــــید......!
خدایــــا ! قلبم را به تو می سپـــارم...
پس در آن هیچ کســـی را جز خودت راه نـَـــــده!
جریـــمه مشـــق اِمشــب صــَـد بـــــــار بنویــس:
آقایـــے ڪــه یـــادش نبــــودم در قُنـــوت نمـــازش یـــادم ڪـَـرد ...
باتوام که گفته بودی غصه هام تمام میشن
پس کجایی که بیایی منو بگیری از خــــــودم...
به کوچه های شهر نیـــــا!
روی خاطرات لباس خاکی ات آسفالت کشیده اند......
خداحافظ ای همنشین همیشـــــه...
دیالوگ ماندگار:
تو می دونی گروهان بره خط ، دسته برگـرده یعنی چی؟
تــو می دونی دسته بره خط ، نفـــر برگـــرده یعنی چی؟
-گروگان: شما بعد از جنگ کلی امتیــــاز گرفتید!
-عباس: وقتی جنگ شد داشتیم تو مزرعه مون کار می کردیم با تراکتور...
وقتی هم که جنگ تموم شد ، برگشتیم همون مزرعه بی تراکتور!