ذنب ...

بـه نـام عشــق ...

بــدون فـنّ ِ غــزل ، بی کنــایــه می گویــم:

  × دلـم هــوایی اســت ×

ذنــب یعنـــی دم ...!

گنـــاه را " ذنــب " نامیــدنــد .... از آن رو که دنبـــاله دارد!

گاهــی عصیـــان بخشیـــده می شــود ،

اما دُمـــش به سنــت آفـــرینــش دنبـــالت راه می افتـــد!

خدایــــا پنـــاه می بـــرم بــه تـــو...

از شــــــــــر شیـــطان ،

از خـــودم و از "هـــوای نفســـم" ...

ســر به هـــوا می شــوم گاهــی ...

کوپــه آخـــر٬ قطار قـــم-مشهــــد ....

دعـوتـم کـن تا بـغـض بشکنم پـای ضریحت ...

کاش می دانستی ، چه غم بزرگی است

وقتی  زیر امضــای شعرهایــت بنویـسی :

" کوپــه آخـــر٬ قطار قـــم - مشهــــد "

دنیــــا ، پشت این شیشه ها تمـــام نمی شـــود !

عطـر حـرم بزن بـه دلـم یــــار را بگــو ،

امشـب تمـام نیـت مـن یک زیـــارت اسـت ...

تعطیل است...

کاش می شــد آدم گاهـــی

به انـــدازه نیـــاز بمیــــرد!!!

بعـــد بلنـــد شـــود ،

آهــسته آهستـــه

خــاک هایش را بتـــکانــــد...

اگــــر دلش خواســت بــرگـــردد

بــه زنـــدگی!

اگـــرم نـــه ، بخــــوابــد ،

تـــا ابـــــــــــد ....

تعـطیـــل‌ اسـت!

مثـــل ِجمعـــه ، تمـــام ِ حوصـــله ی مــــن ....