وداع ...

إِذَا الشَّمْسُ کُوِّرَتْ

بی شک آن زمانیسـت 

که روضـه خوان 

نمیتـواند روضه ات 

را بخـواند ! 

آفتابِ علـی ... از که رو گرفته ای؟! 

حـی علی العـــزا ...

حــی علـی العــزا فـی مـاتـم الحسیــن علیه السلام




تــعـظیـــم مـی کنـم !

بــه شــما و پـرچمـت یـاحـسیـن ؛

ایـن قـَــد بـه پـیـش ِغـیـر ِشمـــا ، تــا نـمیشـــود ...

در لهـــُوف ِدلــــم ؛ خــون مـی چـکیــد ز ِداغ !

فهمیـــده امـ کــه بــه مُـحــــرمـ ، نــزدیــک مـی شـویـــم ...

_ دلگیـرم ُ ، جــز مجلـس ِشمـــا  مـامنـی نـیست مــرا ...


_  بکـن آقــا نظــری ،تــا که شـَوم زائـــر تــو ...

   حال ِشیــدایــی ِدور از تـــو ؛ چــه حــالیـست حسیـــن .ع.





پ.ن: سـلام... عـذرخـواهیم برای دیـر به دیـر بروز شدنُ ، کمتـر وب گـردی و کمـتر سـر زدنمـون ! حلال کنید...

نمــک روضـه ء تــو ...

مگــرخـودت نگفتــی :

×  وَ تِلـکَ الایـامُ نُـداولـها بـین النّـاس ... ×

و مـا ایـن ایـّام را بیـن مـردم میچـرخانیـم ...

حـالا نمیشــود ، این ایـام را طـوری بچــرخـانی

کـه قسمـــت || کــرببلایـش || بشـود روزی ِ مــن ؟!

آیه 140 _ سـوره آل عمـران

زنـــدگی بـی نمـک ِروضـه ی تــــو ،

شیریـن نیسـت !

نمـک شـــور تــو بـَر کـوه شِکـر نـفـروشـــم ...

مـن بـنـــده امـ ،

تــو شـــاهـی ...

بــا مَـن هـر آنـچـه خواهـی ،

مـیکُـن کـه بـر رَعـیـت ؛

حکـم اســـت پـــادشــاه را ...

پ.ن: عــاقـل کجـاست تا کـه ببینــد مــرا ؟!  اربــاب ، حتــی میـان ِ جـَـو ِ مجــازی رهــایـم نکــرد ....

مســت ...

آذرخـشـی می زنـد بـر دل ،

حـریـــم امـن تـــــو !

کیــست تـا آتـش نـگیــرد

خــرمــن رسوایـیــش ...





بـه تنــم پـیـرهـن روضــه ء آقـــا کـــردم !

و خیــالمـ ز شـَب قــدر خــودمـ ،

راحــت شــُد ...





نیمـه شـب  ، دفـتر شعـر ُ  ، مــَن و  بیـن الحـرمین ،

میخـورم  تــُربـت و  هـی مسـت ُ

غـزل پشـت غــــزل ...

ام المصـائـب.س.

خــواستـــم کــه

بـــا تـــو درد دل کنـــم !

گـریـــه ام ولـــی

امـــــانم نمی دهـــد ...

× السـّلام علیک یا زینــب کبـری سلام الله علیها ×

ای که از تـربــت مــن می گــذری روضـه نخـــوان !

مــن ِدیـــــوانه به زیــــر لحــــد آشفتــه شـــــوم ...

بعـــد صد ســـال بــــه ارباب قســـم ، زیـــر لحَـــد ؛

نام زیــنب .س. شنـوم لطمـــه زنـان زنـده شــوم ...

بـر دلــم چـــون || گنـــاه ||  چیـــره شـــود ؛

در مجـلــس روضـــــه بـــه دلــــَم سنــگ میـــزنـــم ...

سفـــره ِدل ...

 × الهی و سیّدی ذرّیتی و شیعتی و شیعة ذرّیتی و محبّی و محبیّ ذرّیتی ×

یعنــی می شــود مــا هـــم ...... ؟

بانـــو ! تـــو ببخشـــا که اگـــر صــورت مــن نیـــلی نیـسـت ،

پــِلک ســـالـــم دارم ،

بــازو و پهـلـــوی مــن بـــی درد اســت !

لیـــک چشمـانــم اگـــر بهـــر تـــو گریـــان نشـــود نـامـــرد اســـت ...

(امالی شیخ صدوق ص25 )

 بچــه هـا پـــای سفـــره ای کــه مــــادر ،

پهـــن کــرده اســت ، جمـــع می شونــد

|| مـــا را پـــای سفـــره روضـــهـ هــا نگــــه دار!  مـــــادر ... ||

پ.ن: کوچــه ای تنگــ و دلــی سنگــ و صــدای سیــلی ... وای مــادر

خلــوتگـه دوســت ...

وســط

روضــه هــای تــــو ،

قـَـــد کشیــــده امـ ....

از عنــاوین جهـــان نـوکری تــو مـــا را بــس !

از چــه باشــم نگــران ؟ مــادر ِ تـــو مـــا را بس ....

_____________________________________________

می دانـــی لذت انجــام کــار بـــرای رضـــای خــــدا را

چگونــــه درک کــردم؟

آنــگاه کــه شنیــــدم حضــــرت زیـنـــب.س.

ســـر بـــرادر بـــه نیـــزه دیـــد

و هــــزاران درد دیـگـــر، امـــا محـکـــم گفـــت :

" مـــا رایــت الا جمیـــلا "

روضــه هــای شبــانه ...

بنـــویسیــــد

شمــــــــــــــار ِدرد و دل

نــامحـــــدود ....

دوبــاره کـــرب و بـــلا گفتـــم و دلـــم لــرزیــد ،

خـــودت کمـــک کـــن و بـاقــی ِ روضـــه را بنـویــس ....

خــواب و خیــال ...

کـَــرم بُکـــن ،

که ببیـــنم شبـــی بـــه خـــواب و خیــــال ...

بـــرای عاشـقـتــــان

در کنـــارتـــان جائیـــست ...

قـــدم به قــدم ...

ﻓﯿــﺾ ﮔﺪﺍﯾـﯽ ﺗــﻮ ﺑــﻪ ﻫـﺮ ﮐــﺲ ﻧمی رﺳـــﺪ؛

ﺑـﺎﯾـﺪ ﮐــﻪ ﺯﯾــﺮ ﻧــﺎﻣـــﻪ ﺍﺵ ﺍﻣﻀـــﺎ ﺷـــﻮﺩ :

|| ﺣﺴﯿـــــﻦ .ع. ||

×× ان یجــعلنــی معــکم فـــی الدنیــــا و الاخــــره ××

بنـــا گــذاشتـــه امســـال را

قــــدم بــه قـــــدم ،

به تـــو نــزدیــک شـــوم!