ذنب ...

بـه نـام عشــق ...

بــدون فـنّ ِ غــزل ، بی کنــایــه می گویــم:

  × دلـم هــوایی اســت ×

ذنــب یعنـــی دم ...!

گنـــاه را " ذنــب " نامیــدنــد .... از آن رو که دنبـــاله دارد!

گاهــی عصیـــان بخشیـــده می شــود ،

اما دُمـــش به سنــت آفـــرینــش دنبـــالت راه می افتـــد!

خدایــــا پنـــاه می بـــرم بــه تـــو...

از شــــــــــر شیـــطان ،

از خـــودم و از "هـــوای نفســـم" ...

ســر به هـــوا می شــوم گاهــی ...