اباصالح...

تحویل نخواهم گرفت !

سالی که بخواهد بی حضور تو تحویل شود......

نگاهت کافیست تا دوباره در هوایت بمیرم

من هر روز را به بهانه ی آمدنت شب می کنم

تو همیشه به گریه های من دعوتی!

درست راس ساعت دلتنگی...

دخیل...

خدایـــــا !

دخیل میبندم

نه آن که گره بگشایی، نه!

که رهایم نکنی…..

خداوندا...

بار خداونـــدا !

از خوی های ناپسند ، کردارها و خواهش های زشت به تو پناه میبرم

خداوندا! فراخ ترین روزی رسانی ات را برمن هنگام کهنسالی

و واپسیــن سالهـــای زنـــدگی ام قـــرار ده .

تنگدستی ، سلامت و امنیت در دین را روزی من ساز

و در تنگناهای مرگ  و بی خود شدن های آن یاریم کن.

خداوندا! همان گونه که کالبد مرا زیبا آفریدی ،

خوی مرا نیز زیبا بگردان .کج رویم را بر من ببخش ،

نادانیم را و گزافکاریم را در کاری که آهنگ آن کرده ام...

 

محراب...

مـرا غــرض ز نمـــاز آن بود که پنــهانـــی

حدیــث درد فـــراق تـــو بــا تـــو بگــذارم

وگرنه این چه نمـــازی بود که من با تــو،
 
نشسته روی به محـراب و دل به بازارم ؟

خداحافظ رفیق...

"روز باید بیای تو این شهر بگردی.

بتن که خوبه...

بعضیا یه چیزایی خرج این مسافرخونه ها میکنن

که میشه باهاش همه ی بهشت رو خرید...."

راست میگفتی مرتضی...!

چند هزار فریم هم که باشه، جا نمیشه....

این لبخندها در قاب پنجره....

دوربینم "عاشق" شده است!

باران...

بــرای چــشمهایــم نماز بــاران بخوان ؛ بُغض کَرده

ابریست اما نمــی بــارد

زیر بــاران آدَم تَــرَم ...

خــاکـــِ تــنــم بــوی دستهـای گــِــلــی خـدا را مـیگـــیرد ...



چــرا چــتر ؟ چـــرا فـــرار ؟

تنهــا آدم هــای آهــنــی زیــر بــاران زنــگــــ میــزنند !

معبود من...

دستهــــــایم را بــــه سمت آسمـان تــو بلنـــد مــی کنــم

مـــی خـــواهــم بــــــدانی کـــه دستــانم خــالیست!

مـــی خــواهـم بــدانی یـکــ عــاشق ،

جـــز یکــ دل اسیـــر هیــچ بـــه همــراه نــدارد.....

پــس تـــو مـــرا بـــه جـــرم بـــی سلاح بـــودن،

بــــه تیـــر زمـــــانـــه نشـــانـــه نــگیـــر!

ســـلام....

بسم الله الرحمن الرحیم

سلام،

رسم آغاز است...  

رسمی جاودانه...نانوشته ، شروع اشک ریزان افکارم...!

ادعایی در ثبت ندارم...ادیب و عارف نیستم ، بسیار خطا کرده و خواهم کرد... 

آشفته ام...رها از قیود...درویش وار زیسته ام...چون بید مجنون...بدنبال سایه ام نگردید... 

پس ای کسی که رهگذر وار مرا نظاره میکنی،

بدان شاخ و برگم تو را از تیغ آفتاب در امان نمی دارد زطوفان و غرش آسمان لاجوردی...

نفرین مرا نمی گیرد و عمریست در برگریزان همیشه بهارم زیسته ام...

بی نیاز بی پروا و عاری از ترس... 

من هیچ نیستم...