کمـــی هـــوا.... لطفا!

یه وقتایی خونه ی دلت رو که هیــچ !!!

زندگیت رو "حسین" زیرو رو می کنه....

چند صباحی ست که شهدا هـــم تــَرکم کــرده اند

جای خالیشان در کوچه پس کوچه های روزمره گی هایــم نمایان است...

خشاب ِ ایمــانم خالی شــده و سقف ِ سنگــرم ، چکه میکند !

 دیگــر در برابر گناه ایمــن نیستــم

عطش ِ نـفــس ، اَمانم را بــریده
 
 قادر به تحمل ِ نفس کشیدن در هوای بی هوای  گنــاه نیستم!

کمــــی هـــــــــوا لطفــــا ...!

نفس...

نمی توان عکس گرفت

از سرفه های تـــو!

دل نگاتیو های جهان را سوزانده ای.......

سرفه ... سرفه ... سرفه ... !

حساب آنها که توی خیابان، با صدای خشک نفس هایشان از کنارم رد شده اند، از دستم در رفته.

از درد به خود می پیچند، یک گوشه در خودشان مچاله می شوند و ریه هایشان، اذن دخول هوا را صادر نمی کند.

به یکی از ایشان گفتم که شلمچه کجاست؟!

چشم هایش شد چشمه اشک..... سینه اش زخمی بمب های شیمیایی همان جا بود.

می گفت: ماسک به تعداد بچه ها نبود.......!

کاراکتر تلویزیونی...

نـفـــس هـایــت به هــن هـــن می افتـــد

دهانت می شود پر از خون وسرفه هایت

 مــــادر می دود بـه سمــتــت و تو،

بر روی گل فرش های خانه مــان

مثل ماری از درد می خزی !  مادرم بلند می گوید

×   یا سیــدالشــهـــدا  ×

سپردمش به تو ! فریاد می زنی:

_ کربلایــــی بچه های خط مقدم را قیچی کردند

حاجی پس کی می رسه مهمات؟

وای مادر نگو داغ پدر را تازه نکن

مگر نمی دانی جا ماندن چقدر برایش درد ناک است....

پدر باز هم از هوش رفتی ،

ای کاش باورت می شد دیگر از بچه های خط خبری نیست

 ای کاش باور می کردی حرف های دکتر را که می گفت

حاجی جنگ چند سالی است که تمام شده ،

این روز ها دیگر هیچ کس شما را باور ندارد

حاجی، روز شما فقط سالی یک بار بر تقویم هجری است 

حاجی باور کن حسین به بچه اش نرسید

محمد به سفره ی عقدش نرسید

رضا عروسی دخترش را ندید

حاجی باور کن

دوباره صدایت پیچید:

_ نفس بده تا نفس پای این علم بزنم

   نفس بده که فقط از حســین دم بزنم

ای کاش اشک های دکتر را باور داشتی که می گفت

حاجی خاک ریز و جانباز این روزها شده اند

کاراکتر تلویزیونی

تو مانده ای و سینه ی پر از خونت و نفس های جا مانده ات

باور کن

حاجی آنروز با ذکر استغفرالله وقت می گذراندی

امروز دوره دوره ی اس ام اس و چتِ

این روز ها جایی برای من و تو نیست

پ.ن: کمــــی حـــــرف!

محراب...

مـرا غــرض ز نمـــاز آن بود که پنــهانـــی

حدیــث درد فـــراق تـــو بــا تـــو بگــذارم

وگرنه این چه نمـــازی بود که من با تــو،
 
نشسته روی به محـراب و دل به بازارم ؟