سیــاهـی چــادرم ...

بی حکمـت نیسـت،  رنگ سیــاه چــادرم را می گویـم !

اینکـه تمـام تـابـش ِ خـورشیـد را می گـیرد ، و ذخیـره می کنـد

الــی یــوم القیــامــة ...

خــدا بــرای ایـنکـ ه مــاه بهتــر مشخـص بشـود

عمــــداً  آسمـــان شــب را سیـــاه آفــریــد ...

ببیـنـــم از اینـجـــا ،

اهـل کنـایــ ه گــذر می کننــد ؟!

انتخـــاب ...

آرامــش آسمـــان ِ شــب را در سیاهــی چـــادرم مـثال می زنــم

و هــــربــار زیـــر لـــب می خـــوانـــم :

× وَاللَّیــــلِ إذا سَجــــی ×

و قسـم بـه شـب، آن هنگــام کـــه آرامـــش می بخشـــد ... 

گاهـــی گـــردش پــــرگار تقــدیــــر ، در دســت تـــو نیــست !

بایــــد بنـشینــی و نظــــاره کنــــی ...

امــّا × مرکـــز × را کـ ه درســت انتخـــاب کـــرده بـــاشــی،

  || دلــــت قــــرص بـــاشـــد! ||

دیـگر هر چـــ ه مــی خــواهـــد بچـــرخــد  ...