انتخـــاب ...

آرامــش آسمـــان ِ شــب را در سیاهــی چـــادرم مـثال می زنــم

و هــــربــار زیـــر لـــب می خـــوانـــم :

× وَاللَّیــــلِ إذا سَجــــی ×

و قسـم بـه شـب، آن هنگــام کـــه آرامـــش می بخشـــد ... 

گاهـــی گـــردش پــــرگار تقــدیــــر ، در دســت تـــو نیــست !

بایــــد بنـشینــی و نظــــاره کنــــی ...

امــّا × مرکـــز × را کـ ه درســت انتخـــاب کـــرده بـــاشــی،

  || دلــــت قــــرص بـــاشـــد! ||

دیـگر هر چـــ ه مــی خــواهـــد بچـــرخــد  ...

دل ِ قـــرص ...

قــرآن کافیــست !

امــا برای ایــن که دلــم قــرص باشــد ...

وقتــی می رومـ ،

مــرا از زیـــر چــادرت هــم رد کــن !