----- به پـــایــان رسید! قلمـــم را میگذارم کنــــار....
بیاییـــد پایـــان این قصـــه را خودتــــان رقـــم بزنیــــد
بایـــد پایـــان قصــه ی دلتنـــگی ام ؛
مثــل همـــه ی قصـــه ها شیـــرین باشـــد....
کلاغ این قصـــه بایـــد به لانـــه اش برســد ...
و مــُرغ دلِ ِ مـــن به آشیـــانه اش ، بـــه آسمـــان ...
مــن از شمـــا یکـــــ آسمـــان می خـــواهــم ،
بــه وسعـــت نــگاه مهـــربانت!
سهــم مــن از این دنیـــا ،
تــنها بایــد همیـــن آسمـــان باشــد ...
مــرا هـــم آسمـــانی کنیـــد ...
باید روی خـــودم کــارکنـــم....
خــودی که بـــه درد "خــدا" نخــورد،
"بـــی خـــودی" ست!
بیخــــود نگــرد!
مخاطبـــی نـــدارد...
تمـــامی بغضهـــایم واگــــذار شد!
محدودیت کلام... بازهم پای پرانتـــزی درمیـــان اســت ( یــاعلـــی )...
جمعــش کــــردم! واســه هـــوایی شدنــم ببخشیـــد... التماس دعــــا
برگشتنی بودم خبرتون میکنم!
