صحبــت مصـونیــت و محـدودیــت ،
بـمانــد بـــرای حـداقلــی هـــا ...
× چــــادر × ؛
|| محبــوبیــت || اســت !
وقتــی دست هـایــت را ، نــَذر مــرتـب کــردن حجــابــت می کنـی ،
وقـتــی چشمهــایــت را، بـــَر حـــَرام می بـنـــدی ،
وقتــی پـــاکی وجـــودت را، از نــگاه‌هــای چـرکیــن مـی‌پــوشـانـــی ؛
آن وقـت پیشـکــش ِتــوســت بلنــدای آسمــان هـــا !
کـه حجــابــت آسمـان است
وتـــو ، از جنــس مــاه ...
بی حکمـت نیسـت، رنگ سیــاه چــادرم را می گویـم !
اینکـه تمـام تـابـش ِ خـورشیـد را می گـیرد ، و ذخیـره می کنـد
الــی یــوم القیــامــة ...
آرامــش آسمـــان ِ شــب را در سیاهــی چـــادرم مـثال می زنــم
و هــــربــار زیـــر لـــب می خـــوانـــم :
× وَاللَّیــــلِ إذا سَجــــی ×
و قسـم بـه شـب، آن هنگــام کـــه آرامـــش می بخشـــد ...
گاهـــی گـــردش پــــرگار تقــدیــــر ، در دســت تـــو نیــست !
بایــــد بنـشینــی و نظــــاره کنــــی ...
امــّا × مرکـــز × را کـ ه درســت انتخـــاب کـــرده بـــاشــی،
|| دلــــت قــــرص بـــاشـــد! ||
دیـگر هر چـــ ه مــی خــواهـــد بچـــرخــد ...
راستـــی دیشـــب ،
ذکـر خیـــرت بــود بـانــو !
مــی گفتـنـد فلانــی خــوب رو مــی گیــرد ؛
زهـــرا بــا حسینـــش نشسـته بــود ،
برای خــودش || فـضـه || ســوا مــی کــرد ...
×چــادری ها زهـــرایی نیستنـــد×
اگر پهلـــویشــان درد دیـــن نداشتـــه باشـــد ...
حیــف کـه عــربی × چ × نــدارد !
وگـــرنــه ، بعیـــد نبــود
یک سـوره به نـام || چـــادر || ، مــدنـــی ، 18 آیــه ،
آن هــم بــا سجـــده واجـــب ....
در هیـــچ اســـاسنــامــــه ای ،
حـــق تماشــای تـــو به رسمیـــت شناخــته نشـــده اســت !
خیـــالـت تخـــت ،
_ تحــریم کــن _
چـــادر بکــش بـه تمــام چشـــم هـا !
برنـــامه صلــح آمیــــزی در کــار نـیــست ...
خیال تاج بنـــدگی را از سرت بیرون کن!
اگر حیا در وجودت نهادینه نشده،
اگر در کلامت، نگاهت، رفتارت، حیــــا و وقار نباشد ؛
چادر تو تکه پارچه ای مشـــکی بیشتر نیست...
