مســت ...

آذرخـشـی می زنـد بـر دل ،

حـریـــم امـن تـــــو !

کیــست تـا آتـش نـگیــرد

خــرمــن رسوایـیــش ...





بـه تنــم پـیـرهـن روضــه ء آقـــا کـــردم !

و خیــالمـ ز شـَب قــدر خــودمـ ،

راحــت شــُد ...





نیمـه شـب  ، دفـتر شعـر ُ  ، مــَن و  بیـن الحـرمین ،

میخـورم  تــُربـت و  هـی مسـت ُ

غـزل پشـت غــــزل ...

خلاص...

سفینــه النجاة ! طوفـــــان یـعـنــی دلـــم کــه بــرایــت تـنـــگ شــده.....

دردت فقــــط به حسیـــن دوا شـــود ، خــلاص ...

اصلاً این دل،

ساختہ شده براے رآھــــ نیــامدن!

" صلاح نبوده است لابُد " را، دیگر حالے اش نمے شود ....

·٠•● مے خواهم مسآفرت باشم ....

بساط عاشقی...

روضــه..مداد...اشک..دوبیتی...دم سحر

مقتل..صدای فاجعه.. دلهای شعــــله ور

تا صبـح پای شعر شما گریه کرده است

نوکـر بساط کرده...تو چیزی از او بخـر!