اصــالت ِ دلــم ...

حــالِ دلـــم؛ بعــد از أَمَّـــن یُجیــبُ هــا هــم

کـــوک نیـــست ...

ایـــراد از اصـــالت ایـــن × دل × اســت !

خـــودت بــرای دلـَم دعــا بخــوان

دعــای تـــو ،

مستجــاب مـی شــود ...

لبخنـــد، در قبــال اخـــم... هنـــر  ِ !

بـــار کـــج ....

× العجـــل العجـــل یـــا مــولای...×

مــن به چشــم هایــم صبــوری آمــوختــه ام... سالهـاسـت !

تو اما می شود ،

گام هــایـــت را کمــی تنــدتـــر... ؟؟

من هــم دخیل ببندم دلـــم را ، آقا در راه مانـــده ام ...

امشـــب تمـــام تــــوسل ها را ، تمام اشفــعی لنا ها را ،

به شــوق دیـــدنـــت... به شــوق نگاهـــت...

به شــوق دعاهــایت ... به شوق أمــن یجیـــب هایت...

زمـــزمـه می کنــم آن هــم با دلی شکســته ، مضطـــر !

من بـــار کجــــم! تـــو به منـــزل می رســانی ام...

امّـــن یُجیــــب...

خدایـــا! گاهی میان وسعت دستان خالی ام،

حس میکنم دار و ندارم نگاه تـــوست.....





دلـــم تــب دارد "امّـــن یُجیــــب" بخـــوان....


پ.ن: با کفـش نیاییـد روی فرش ِدلــم..... مــا روی این دل نمـاز میخوانیم!

همگانی...

قال الله عزّوجلّ:

ای فرزند آدم! خودت را محو بندگی من کن تا دلت را پر از بی‌نیازی کنم

کافی 2/83

أَمَّن یُجِیبُ الْمُضْطَرَّ إِذَا دَعَاهُ وَیَکْشِفُ السُّوءَ

نسیم دانه از دوش مورچه انداخت؛

مورچه، دانه را دوباره بر دوشش گرفت و رو به خدا گفت :

گاهی یادم می رود که هستی؛

کاش بیشتر نسیم بوزد …

خدایـــــــا به امیـــــــد خـــــــودت ، نه بنـــــــده هاى بیخـــــــودت