عاشـــق شــده ام ...

اینجــــا ، تمـــام دلتنـــگی هـــای مــــن

بــــاران مــی شــونــد ....

مـــن نــه شاعــــر شـــده ام ؛ نـــه اندیـــشمنـد!

مـــن ،

عاشـــق شـــده ام....

می دانـــم عشــق کـــور است و کــَــر!

ولی عشـــق به کربـــلایِ تــــو

هــــم بینـــایم میکند و هــم شنـــوا ...

وطـــن مـــادری ...

مـــی روم ...

پشت ســــرمـ آب نریــــز ای مــــادر!

وطـن مـادری آنـجـاسـت ، چـــــرا برگــــردمـ ؟!

_ دیـگر نمی نـویسـم !

خـودت بخـوان ...

رحـمی به دلِ مــــا بنـمـــا  ، ای نظـر انـداز جـهان ... 

خلاص...

سفینــه النجاة ! طوفـــــان یـعـنــی دلـــم کــه بــرایــت تـنـــگ شــده.....

دردت فقــــط به حسیـــن دوا شـــود ، خــلاص ...

اصلاً این دل،

ساختہ شده براے رآھــــ نیــامدن!

" صلاح نبوده است لابُد " را، دیگر حالے اش نمے شود ....

·٠•● مے خواهم مسآفرت باشم ....

هـــــــوای کربلا...

هــــوای کربـــلایت دستـــ سنگینی داشت!  این را وقتی زد به ســـرم فهمیدم...

هـــوای حُـــســیــن ، هـــوای حَــــرمـ ، هـــوای شبــــ جمـعـه زد بـه سَـــرَم...

مــــــــــا که ندیدیم ؛ فقط شنیـــــــدیم ...

حســـــرتــــــــــــــ کشیدیم ...